פּאָסטן פאָטאָ: ענדזשויינג קאַווע | © פּיקסאַבייַ
מייַן איצטיקע שטימונג רופט פֿאַר אַ ליד, איינער דורך אנדריי גריפיוס דאַטעס פון 1637. ער האָט טאַקע פֿאַרבראַכט כּמעט זײַן גאַנצן לעבן אין און אַרום דער דרײַסיק־יאָריקער מלחמה און אַפֿילו בײַם סוף פֿון זײַן לעבן געקאָנט קוקן אויף חורבות און טרויער.
ס'איז אלעס אומזיסט
װוּ נאָר איר קוקט, זעט איר נאָר נישטיקײט אױף דער ערד.
וואס דער דאזיקער בויט היינט, דאס רייסט מען מארגן:
װאו שטײע ן נא ך איצ ט שטעטל , װעל ן זײ ן פעלע ,
אויף וואָס אַ פּאַסטעך קינד וועט שפּילן מיט די שאָף.
וואָס עס בלומינג נאָך פּרעכטיק, וועט באַלד זיין צעטרעטן אויף.
וואָס איצט טראַפּט און אַנטקעגנשטעלנ זיך, וועט זיין אש און ביינער מאָרגן,
גאָרנישט איז אייביק, קיין אַרץ, קיין מירמלשטיין.
איצט שמײכלט צו אונדז דאָס גליק, באַלד דונערן קלאגעס.
דער כבוד פון הויך מעשים מוזן אומקומען ווי אַ חלום.
זאָל דאָס שפּיל פֿון צײַט, דער גרינגער מענטש, אויסהאַלטן?
אוי! וואָס איז דאָס אַלץ וואָס מיר באַטראַכטן טייער,
ווי שלעכט נישטיקייט, ווי שאָטן, שטויב און ווינט;
ווי אַ לאָנקע בלום וואָס איר וועט ניט געפֿינען ווידער.
אויך וויל א איינציגער מענטש נישט באטראכטן וואס איז אייביג!
אָבער איידער איך גיי צוריק צו זײַן ליד "טרערן פֿון פֿאָטערלאַנד" פֿון 1636, וועל איך נאָר פֿאַרענדיקן דעם אַרטיקל און אײַך לאָזן אַליין מיט דעם איין ליד, לכל הפּחות פֿאַר הײַנט.