פּאָסטן פאָטאָ: יו. עס. פאָן | © פּיקסאַבייַ
נישט בלויז זינט די באַפרייאונג פון דייטשלאַנד פון נאַציאָנאַלער סאָציאַליזם אין 1945, זענען די אַמעריקאַנער געווען אַ ינטאַגראַל טייל פון אונדזער שטאָטיש שאַפע, ווײַל די דײַטש-אַמעריקאַנער באַציאונגען זענען פיל טיפער, נאָר אָן דעם זכות פון די אַמעריקאַנער זעלנער פון 1945 ביז 1992 פֿאַר אונדזער לאַנד בכלל. או ן דע ר װעל ן באזונדער ם זי ך פארניכט ן ד י שטעט ל הײלברון .
זייט צום לעצטן 18טן יארהונדערט האבן דייטשן עמיגרירט, אמאל אפילו מאסיווע, קיין די פאראייניגטע שטאטן פון אמעריקע, און זינט יענער צייט זענען אלעמאל פארגעקומען צוריק מיגראציעס, באזוכן פון אמעריקע און בעיקר אמעריקאנע שטיצע נישט נאר פאר דייטשלאנד פארבליבענע משפחה מיטגלידער.
אבער עס איז אויך א פאקט, אז די אמעריקאנער האבן, נאכן ענדע פון דער צווייטער וועלט-מלחמה, געהאט א גרויסע איינפלוס אויף דער שטאטישער לאנדשאפט פון היילברון און ווארשיינליך אויך געמאכט געווארן די גרעסטע מינדערהייט אין היילברון ביז 1992.
די אַמעריקאַנער האָבן ניט נאָר געוווינט אין אַ סך באַראַקן אין און אַרויס פֿון היילברון, נאָר זיי זײַנען אויך געווען באַגריסטע לאָקערס פֿון דירות און הייזער. ניט בלויז היילברון אויטאָ הענדלער, טאַקסי קאָמפּאַניעס און אויבן אַלע די רעסטאַוראַנט אינדוסטריע וואָלט קוים עקסיסטירט אין דעם פאַרשיידנקייַט, קוואַנטיטי און קוואַליטעט אָן אונדזער אמעריקאנער יונגערמאַן בירגערס.
דער פאקט, אז היילבראן איז איצט פארבונדן מיט דער וואסער־פארזארגונג פון לייק קאנסטאנס, איז אויך א דאנק די אמעריקאנער, וואס האבן ערשט פארלאנגט דעם "שוויינסבערג" וואסער-טאנק מיט א קאאפעסיטעט פון 24.000 מ³ פאר זייערע באראקן אונטן.
פֿאַר אונדז היילבראָננער, וואָס האָבן געוואוינט אין היילבראָן פֿון די 1950ער ביז די 1990ער יאָרן, איז מסתּמא געווען אוממעגלעך נישט צו שמועסן מיט די אַמעריקאַנער אָדער אַפֿילו צו האָדעווען באַקאַנטע און אַפֿילו פֿרײַנדשאַפֿטן. און דער יערלעכער דייַטש-אמעריקאנער פאָלק פעסטיוואַל איז מיסט דורך פילע, אַרייַנגערעכנט מיר.
און דערפאר איז נישט חידוש, אז אין היילברון זענען נאך דא אמעריקאנער וואס זענען געבליבן דא צוליב ליבע אדער סתם ווייל זיי האבן עס ליב אין היילברון.
מײַן באַציִונג מיט די אַמעריקאַנער איז געווען לכתחילה אַ משפּחה, ווײַל איין מומע האָט חתונה געהאַט מיט אַן אַמעריקאַנער זעלנער פֿון נעקאַרסולם און אַן אַנדער מומע האָט געקענט עמיגרירן קיין אַמעריקע מיט דער הילף פֿון אַן אַמעריקאַנער משפּחה פֿון היילברון.
שפּעטער עס איז געווען די ספּאָרט וואָס האָט מיך פֿאַרבונדן מיט יונגערמאַן אמעריקאנער, ווי יינגער זעלנער זענען שטענדיק קוקן פֿאַר גייז צו שפּילן קוישבאָל מיט זיי, אָדער טיקוואָנדאָ טריינינג, וואָס די אמעריקאנער קהל שטענדיק האט ויסגעצייכנט קאָוטשיז צו ווייַזן פֿאַר אים. איך ווי צו געדענקען מאַרס סאַגאַריאָ און זיין טריינינג סעשאַנז צוריק. אפילו ווען מען האָט געטאנצט, זענען שטענדיק געווען קאָנטאַקט-פונקטן, ווײַל אַמעריקאַנער עלטערן, לכל הפּחות ווען איך בין געווען יונג, האָבן אויך ליב געהאַט צו שיקן זייערע קינדער אין טאַנץשול.
לעצטענס זענען מיינע באציאונגען מיט די אמעריקאנער געמיינדע געווען מער פראפעסיאנעל, ווייל איך אלס זעלנער, ווען אין היילברון, האב איך ליב צו נוצן דעם לאקאלע קאסינא אדער אויסנוצן די PX, ווייל איך האב זיך אויסגעלערנט ליב צו פיסטאַשקע פּוטער, קאָקאָשעס און אייזקרעם. זינט מיין יוגנט.
אינטערעסאנט איז, אז נאך איר באנק־לערנשאפט און א פארבלייבונג אין אמעריקע, האט מיין צוקונפטיגע פרוי געפונען א ארבעט אין אן אמעריקאנער באנק, וואס האט דעמאלט אפערירט צווייגן צווישן אנדערע ערטער אין דער היילברון קאזארמע.
אמת, עס זענען שטענדיק געווען חילוקי דעות צווישן דער ציווילער באפעלקערונג פון היילברון און זייער גארניזאנען, אבער די זענען איינגעבויט אין אלע גארניזאנען-שטעט און דערפאר ווייזן נישט אויף קיין שלעכטע פארבינדונג צווישן די אמעריקאנער און אונז דייטשן אדער "אמעריקאנער" מיספירונג, נאר בלויז איין איינציגן יחיד, לאָזן רעדוצירן.
פֿאַרקערט, פֿון סאַמע אָנהײבן האָבן אַ סך מענטשן אין הײלברון געזען זײערע מיטאַרבעטער אַמעריקאַנער אַלס רײנע אָקופּירערס, און דערמיט די פֿאַרלוירן מלחמה נישט װי באַפֿרײַונג פֿון אַ טעראָר־רעזשים, נאָר װי נאָך אַ שענדלעכן נאַציאָנאַלן מפלה.
דערצו איז געווען אַ קלאָרער ראַסיזם, וואָס איז געווען סאַפּרייזינגלי געשטיצט דורך גאַנץ עטלעכע מענטשן פון היילבראָן: די "OFF LIMITS" צייכנס זענען זיכער נאָך גוט דערמאנט ביי אונדז אַלע.
אין דער פרי אָדער מיטן 1980ער יאָרן האָב איך אַליין געמוזט דערלעבן, אַז דאָס איז געווען אַ גרויסער פּראָבלעם אין היילבראָן, ווען איך האָב אָן פאַרטראַכט געבראַכט צוויי שוואַרצע אפריקאנער חברים קיין היילברון אויף עטלעכע טעג; איך האָב נאָך ליב זכרונות פֿון דעם שטרענגן קלאַפּ אויף די פנימער פֿון אַ סך מענטשן אין היילברון, וואָס האָבן זיך פֿריִער צוגעוווינט צו שוואַרצע אַמעריקאַנער זעלנער.
אי ן דע ר הויכ ט פו ן דע ר קאלטע ר מלחמ ה זענע ן אונדזער ע ברידע ר אמעריקאניע ר געװאר ן ד י פראיעקטי־אויפפלאך , פא ר דע ר גאנצע ר שנא ה או ן אל ע פאראורטייל ן פו ן דע ר פינפטע ר קאלום , װעלכע ר הא ט כאטש ן דעמאל ט אוי ך געהא ט זײע ר פי ל או ן זײע ר אקטױו ע מיטגלידע ר אי ן הײלברון .
מיט ן ענדע ם פו ן דע ר קאלטע ר מלחמ ה או ן דע ר פאראײניקונ ג פו ן דײטשלאנד , האב ן אל ע אײנגעשטימט , א ז דע ר מור א הא ט געטא ן זײ ן פליכט , או ן אײנשטימי ק געפאדער ט או ן פארשפרײ ט ד י װידע ־ שטעלונ ג פו ן אמעריקאנע ר קרעפטן .
פון איין זייט זענען די פארלאזטע יו.עס. און בונדעוועהר אייגנטום געווען זייער ווערטפול פאר דער ווייטערדיקער אַנטוויקלונג פון היילברון, אבער פון דער צווייטער זייט האט היילברון אסאך פארלוירן ווען די אמעריקאנער אמעריקאנער זענען אוועקגעגאנגען.
ווײַל די שטאָט היילבראָן איז געוואָרן אָרעמער, פּונקט ווי נאָכן אַרויסטרייבן און פֿאַרניכטן אונדזערע ייִדישע מיטאַרבעטער, מיטן אַרויספֿאָרן פֿון אונדזערע אַמעריקאַנער מיטבירגערן — אַפֿילו אויב דאָס איז נישט גלײַך באמערקט אינעם בייטל.
"ווען אַ זאַך איז געטאן, עס איז געטאן. קוק נישט צוריק. קוק פאָרויס צו דיין ווייַטער אָביעקטיוו."
דזשארזש מאַרשאַל, ציטירטן דורך Tom Callahan (2 יוני 2005)
